De Roze Olifant

De les van vandaag stond in het teken van Gelijkheid. We bespraken samen de regel: “Wij zijn gelijk.” Maar wat betekent dat eigenlijk? Waarin zijn we gelijk? En waarin juist niet?

De kinderen gingen in duo’s met elkaar in gesprek en bekeken elkaar met aandacht. Ze ontdekten uiterlijke én innerlijke overeenkomsten en verschillen: van haarkleur tot hobby’s, van gedrag tot gevoelens. Open en leerzaam.

Maar toen… viel het even stil.

Ik voelde iets in de groep. Iets dat onuitgesproken bleef. “Wat vertellen jullie nou niet?”, vroeg ik. “Volgens mij weten jullie het wel, maar is het moeilijk om te zeggen. Of spannend.” De kinderen keken elkaar vragend aan.

Toen introduceerde ik een bekende uitdrukking: “Er is een roze olifant in het lokaal.”
“En die is er ook écht!” zei ik. “Jullie hebben hem alleen nog niet gezien…”

En ja hoor, na even zoeken vonden ze hem: een zachte, knuffelige, roze olifant.

Iedere leerling die wilde, mocht de olifant op schoot nemen en de zin afmaken:
“Ik denk dat ik de enige ben die…”

Sommigen zeiden iets grappigs, anderen iets kwetsbaars.
Wanneer een ander kind zich herkende in wat werd gezegd, mocht diegene naast de spreker gaan staan. Zo ontstonden kleine cirkels van herkenning, verbondenheid en steun.

Toen kwam een jongen naar me toe en fluisterde:
“Ik denk dat ik de enige ben die zich alleen voelt.”

Hij dacht even na, nam plaats op de kruk en zei met de roze olifant stevig tegen zich aan:
“Ik denk dat ik de enige ben… die zich soms alleen voelt.”

Langzaam kwamen kinderen om hem heen staan. Met een glimlach keek hij hen één voor één aan.

Toen zei hij:
“Ik denk dat ik de enige ben… die zich best wel vaak alleen voelt.”
Sommigen verlieten de kring maar een aantal bleven bij hem staan. Hij kreeg bemoedigende schouderklopjes.

En toen klonk het zachtjes:
“Je bent niet alleen.”

Ik was er stil van.

Dit is wat HVO kan betekenen. Een plek waar kinderen zich gezien voelen, waar ze leren dat gevoelens gedeeld mogen worden, en dat ze daarin niet alleen zijn.

Na de les wilden veel kinderen nog even knuffelen met de roze olifant. En ik begreep waarom.

Janine Vreugdenhil – HVO docent